(sł. Jan Kondrak, muz. Michał Miotke)
Kapodaster: II
e
Dziewczynki małej rękę
D
Chłopiec wziął
e D
Na piaskownicy szli skraj
e D
Zatoczył dzielnie dłonią mały krąg
e D
I mówił na cały kraj
Ref.:
e
Na tratwie ty
D
Na tratwie ja
Wokół nikogo a
Pejzaż wypełnia łza
Nie płaczę ja
Nie płaczesz ty
Bo kto by jeszcze chciał
Dolewać łez do łzy
Dziewczynki starszej rękę
Starszy wziął
Łokcie oparli o blat
Zatoczył drżącą ręką mały krąg
I mówił na cały świat
(sł. Tom Borkowski, muz. Michał Miotke)
Kapodaster: III
a
Przed nami już tylko ten drogi kawałek
e
W łuku młodszej drogi zerwana cięciwa
G
Pozwolił jej zakręt historii ocaleć
a G a
Kończy się ślepo i ślepo zaczyna
F
Tędy niegdyś stara droga w dal biegła
C G
Z miejsca, którego być może już nie ma
a G
Do celu, którego nikt już dzisiaj nie zna
G e a
Z odległej przeszłości w stronę zapomnienia
Ref.:
F a
Niczym most zawieszony nad niczym
d a G
Co przez pustkę wiedzie na próżno
F a
Kawał drogi bez celu, bez przyczyn
G a
Niewidzialni nią jadą podróżni
Został bruk, lecz brak ruchu, tylko duchy
Rozdzielonych ludzi, których połączyła
Kto nią szedł i po co, skąd, dokąd wyruszył,
Jaka drogę tę wytyczyła przyczyna?
W jakie piekła, czyją brukowane chęcią,
Ku jakim próżno spodziewanym rajom?
Kto dał się tędy w pole wywieść śmierci
Nie dojdziemy nigdy po śladach urwanych
(sł. Piotr Brymas, muz. Michał Miotke)
Kapodaster: I
C e
To jest ta miłość, odwieczna w głębi źrenic.
C e
To jest ta miłość, rzucana cieniem ziemi.
C e
Miłość z zieleni, miłość z przestrzeni piękna.
C e
Miłość śmiertelna, po której serce pęka.
Ref.:
C e
I tylko wiemy, że przytuleni,
C e
że przytuleni możemy miłość przetrwać.
Z nieludzkich światów, w podobieństwo nam dana.
Z nieludzkich kwiatów, w łąki rozłąki tkana.
Echem marzeniem, echem wspomnieniem cała.
Miłość sprawdzona, miłość żywiona w wiarach.
Ref.
Taka na pamięć, z zapamiętania nieba.
Taka po taniec, którą przetańczyć trzeba.
Ta przepłakania, ta przekochania pełna.
Rozpościerana przed nami, po nas, przez nas.
Ref.
To jest ta miłość, dozgonna w senność powiek.
To jest ta miłość, z której się staje człowiek.
Miłość z oddechu, miłość z milczenia wzięta.
Miłość śmiertelna, po której serce pęka.
(sł. Bogdan Loebl, muz. Patryk Wendrowski)
Kapodaster: II
a G C G a
Każdego ranka patrzę jak otwiera oczy
a G C G a
Na jawę z której się już nie może obudzić
C G a
Jej głowa na poduszce jak dojrzały owoc
a G C G a
Drążony pracowicie przez robaki myśli
Obok gotowe służyć jej ciału przedmioty
Spogląda na nie jakby chciała się upewnić
że nie umkną jak człowiek gdy do nich podejdzie
podłoga która wytrwa pod nią nieugięcie
C G a
To miasto w którym była we śnie przed minutą
a G C G a
Do kogo biegła przez nie? Przed kim uciekła?
Koniec to już koszmaru, czy właśnie początek
W ciżbie przedmiotu czekam, kiedy spojrzy na mnie
I moją twarz przeszuka wzrokiem niby mapę
Czy znajdzie na niej dobrej nadziei przylądek?
Czy znajdzie na niej dobrej nadziei przylądek?
Koniec to już koszmaru, czy właśnie początek
(sł. Aleksandra Bacińska, muz. Michał Miotke)
Kapodaster: V
e
Czas się snuje po zegarze
D
Cyfry smętnie w miejscu stoją
e
Mija ich zmęczone twarze
D
Które się uśmiechnąć boją
e
A ty
Szukasz swego czasu
D
Szukasz tego rytmu
e
Drogi
Jasnej i prawdziwej
D
Szukasz swego czasu
h
Słuchasz tego rytmu, w którym
A
Serce potrafi bić
A ty
Szukasz swego czasu
Szukasz tego rytmu
Drogi
Prawej, niecierpliwie
Szukasz tego czasu
A gdy go odnajdziesz, zawsze
w rytmie serca idź
(sł. Tom Borkowski, muz. Michał Miotke)
d C
Kiedy przeszliśmy całą tę drogę
d a
Jak dawno minęliśmy inne
d C
Jak daleko zdążyłem odejść
d a d
Że nagle tak pusto przy mnie?
F C
Dziś w pamięci znaleźć nie umiem
g d
Chwili kiedy nadzieje zgasły
F C
Który to nasz pocałunek
g d
Okazał się tym ostatnim?
Ref.:
d
A więc to koniec
I wszystko za nami
F
Gaszę światła powoli
C
Nie czekam już na nic
Choć gniew oczy przesłaniał czasem
Od żalu nie dało się uciec
To było wciąż jeszcze nasze
To było przynajmniej uczucie
Dzisiaj nas to już nie dotyczy
Bledną mgliste złudzenia przede mną
Czar prysł na dnie czary goryczy
Nieuchronna zapada ciemność
Ref.
Ref.:
D fis G
Słuchaj, ja Cię jeszcze w serce biorę,
A D
Biorę Cię w serce na pamięć.
Choć może nas ponieść ten koniec
Może przestraszyć ten kraniec.
h A
Zerwiemy się jeszcze w tę miłość,
D fis
Jak żyje się przed samą śmiercią,
h A
Jakby się życie sprawdziło
G A
Tą lepszą do życia, częścią.
Od szczęścia traci się pamięć,
Więc szczęście może poczekać.
Ze smutku to w sercu granie,
To z żalu, chce się człowieka.
Ref.
Szczęście to stan jest pod skórą,
W którym się wszystko już nudzi
Takim jak my, co próbują,
Bez szczęścia trafić na ludzi.
(sł. Tom Borkowski, muz. Michał Miotke)
Ref.:
D
A kiedy nocne pogasną światła
C
I dzień się na nas położy cieniem
D
Czy będziesz pamiętać mój dotyk, jasna
C D
Czy ledwo się otarłem o ciebie?
A G
Krążę wokół ciebie bez końca
D A
Coraz bliżej, by w końcu się spalić
e
Oślepia blask
G
I parzy dotyk
D C D
A jednak spadam ku słońcu
e G
Muszę twój świat poruszyć, kochana
D A
I nim nastanie brzask
e G D
Zapłonąć złoto
Ref.
Moje ręce niczego nie zmienią
Nie ja niebiańskie ciała poddaję
Sięgając gwiazd
Nieziemskim obrotom
Przy mnie nie poruszy się ziemia
Zatrzymać cię nie jestem w stanie
Już tylko w szklance świat
Zamieniam w złoto
Ref.
(sł. Piotr Brymas, muz. Michał Miotke)
Kapodaster: II
C
Jeśli czekać jeszcze możesz
e
Po tym jak mnie dobrze znasz
F C
To ja sobie to ułożę
Żeby mogło jeszcze trwać
Co umiało każde z nas
Sobie dać
Daj mi czas
Ref.:
d
Daj mi czas
F
Daj mi czas
C
Daj mi czas
To co było traci smak
Aby można znów do gwiazd
Nie jak teraz
blisko dna
Żeby każde nasze razem
Było jak ten pierwszy raz
Byśmy się nie bali marzeń
Ref.:
Daj mi czas
Jeśli czekać jeszcze możesz
Jakiś powód tego masz
To już więcej mi nie złorzecz
E A
Można odnaleźć kwiat
E A
i nazwać go Mój Świat.
E A
Można uśmiechać się
E A
trzeba osuszać łzę.
H A
Można łagodnym być,
H A
dobrze i pięknie żyć.
E A
Trzeba nadzieję mieć.
H A
Trzeba po prostu chcieć
E A
Masz przecież to, co dasz
E A
Masz wszystko, czego chcesz
I dobrze o tym wiesz.
Świat zrozumie każdy błąd,
nikt Cię nie wygna stąd,
przytuli dobry dzień.
Masz przecież to, co dasz
Masz wszystko, czego chcesz
Czemu odrzucasz sny?
Dlaczego jesteś zły?
Po co budujesz broń
i w pięść zaciskasz dłoń?
Dokąd bez celu gnasz?
Czemu zakrywasz twarz?
Masz przecież to, co dasz
Masz wszystko, czego chcesz
