Kategoria: Utwory teksty

(sł. Piotr Brymas, muz. Michał Miotke)

Ref.:

C
Długa droga serc,
a F
Bez nazw i bez miejsc
G
W Ciebie zmienia się.
C
Długa droga serc,
a F
Bez snu, w jeden sen.
G
Kogo kocham wiem.

F
Z ciemnych gwiazd,
G
pustych gniazd,
C a
Zimnych rąk, składałem sen.
F
Horyzontów ze stu,
G C
Zapomnianych dusz i słów.
e
Rozrzucony jak żar,
F G
W którym ogień skończył się.
C
Odarty ze szczęść.

Ref.

Kto jak ja
z ciszy dna,
Raz próbował echo pleść.

Może zna, ile da się z miłości znieść.
Może wie, jak życie znów przywraca się,
Kiedy życiem już jest, drugi człowiek.

Ref.

(sł. Krzysztof Kasperczyk, muz. Michał Miotke)

D
Chodź, opowiem Ci dom, kochana,
G
cztery ściany i okna, i drzwi
e
będzie ogród i płot, i brama,
D
a w tym domu dzieciaki i my
D
opowiem Ci w oknie firankę –
G
z koronki niech będzie, babcina
e
donice z kwiatami na ganku
D G A
i dym, jak się snuje z komina

chodź, opowiem Ci łóżko i stół,
smak i zapach porannej kawy
czas, jak zwykle, dzielony na pół
i dziejące się wspólne sprawy
opowiem Ci z pracy powroty
i nasze wieczorne rozmowy,
opowiem upadki i wzloty –
o domu Ci wszystko opowiem

chodź, opowiem pokój dziecięcy,
w nim zabawy, płacze i śmiechy
tych ostatnich niechby najwięcej –
niech nam zdrowo rosną pociechy
opowiem o naszym pokoju,
o kilku obrazach na ścianie,
opowiem i o nas obojgu
w tym domu, co kiedyś powstanie

(sł. Aleksandra Bacińska, muz. Michał Miotke)

Kapodaster: II

e
Na Rue de Parapluie
D
I na ulicy Smętnej
H7
Wciąż dojrzewają dni
e
Codzienne, nieodświętne

Basowa szorstkość łez
Nieskora jest do wzruszeń
Noc pięciolinie rzęs
Poprawia czarnym tuszem

Ref.:

D e
A ty chodzisz w zielonych butach
D
Jakby dzień się uśmiechem rozpoczął
e
Nuty umiesz znaleźć w minutach
D (e)
I zielono jest twoim oczom

Na Rue de Parapluie
I na ulicy Żytniej
Dniom się pogoda śni
Antracytowych kwitnień

Deszcz, rozmodlony mnich
Na szybie sny upłynnił
Bo znowu nie ma tych
Co blisko być powinni

Ref.

Na Rue de Parapluie
W ulicznych ramion ramach
Noc niespokojnie śpi
Ta sama i wciąż sama

Ref.

 

(sł. Justyna Lew-Machnicka, muz. Michał Miotke)

e a e D
Nauczyłem się milczeć o swojej tęsknocie
a D
W zaciszu ciszy szukać jej brzmienia
Z dni jasnych przepływać w najciemniejsze noce
Najczulszym bezdźwiękiem istnienia

Otrzymałem od życia tak przepiękne lata
Że nie zdołam się w swym długu wypłacić
Wspominam je idąc korytarzem świata
Lecz dokąd tak idę i w czym się zatracić?

Ref.:

e
Czasem spoglądam na srebrny widnokrąg
a
Który majaczy dymem z kominów
G D
Czytam mu wiersze, chociaż nie wiem skąd
e a D
Tyle mam wierszy i tyle w nich rymów

Nie mieszczę się w kartkach swojego notesu
Przytyła mi cisza gdy schudły w niej słowa
Piszę listy bez zwrotnego adresu
Co jeden pomnę, zaczynam od nowa…

Ref.

(sł. Krzysztof Kasperczyk, muz. Michał Miotke)

G e
Pani mi mówi – miłości nie ma,
C D
że miłość to opium, to opium dla mas
G e
a ja w Pani oczach widzę poemat,
C D
widzę poemat o dwojgu nas
G e
widzę poemat zasnuty mgłą
C
błękitną jak Pani oczy
D D7
poemat jak baśń wyjęta z ksiąg.

Ref.:
C D
bo w Pani oczach obietnic moc
h C
co zmysły mami i łudzi
C D
bo sama Pani nie wierzy w to,
C D7 (C)
co o miłości mówi

Pani mi mówi – z miłością koniec,
że miłość przeżytkiem już jest
a ja w Pani głosie słyszę symfonię,
słyszę symfonię na dwoje serc
słyszę symfonię na smyczków sto,
zagraną na czułym tonie
symfonię zmysłową tak jak noc.

Ref.:
bo w Pani głosie jest ciepła moc
co żar i namiętność budzi
bo sama Pani nie wierzy w to,
co o miłości mówi

Pani mi mówi – z miłością już precz,
z miłością precz, miłość to utrapienie
a w Pani oczach widzę zgodę na grzech
widzę zgodę na grzech i grzechu odkupienie
widzę w tych oczach miłości głód,
pulsują nim Pani skronie
i choć z Pani głosu wieje chłód,
G D7
to Pani tym głodem płonie

Ref.:
w tych oczach widzę tęsknotę, żal
że Pani już nic nie czeka
a Pani przecież miłości brak,
choć Pani przed nią ucieka

(sł. Piotr Konczak, muz. Michał Miotke)

Kapodaster: III

G C
Gdy pług zagłębia w glebę się,
G C
w czas siewu czy innego znoju,
h C G
uśmiech ozdabia moją twarz:
C G D
To Bóg spaceruje po mym polu!

Ponieważ z nieba bije żar
czy to na Jego czy mą głowę,
to krople potu Pana Boga
znaczą się chabrem lub kąkolem.

Jeśli stąpając nieostrożnie,
zakłuje gdzieś się kolcem jakim,
to widzę tego ślady,
bo krew Jego kapie w zboże makiem.