(sł. Piotr Brymas, muz. Michał Miotke)
Kapodaster: I
C e
To jest ta miłość, odwieczna w głębi źrenic.
C e
To jest ta miłość, rzucana cieniem ziemi.
C e
Miłość z zieleni, miłość z przestrzeni piękna.
C e
Miłość śmiertelna, po której serce pęka.
Ref.:
C e
I tylko wiemy, że przytuleni,
C e
że przytuleni możemy miłość przetrwać.
Z nieludzkich światów, w podobieństwo nam dana.
Z nieludzkich kwiatów, w łąki rozłąki tkana.
Echem marzeniem, echem wspomnieniem cała.
Miłość sprawdzona, miłość żywiona w wiarach.
Ref.
Taka na pamięć, z zapamiętania nieba.
Taka po taniec, którą przetańczyć trzeba.
Ta przepłakania, ta przekochania pełna.
Rozpościerana przed nami, po nas, przez nas.
Ref.
To jest ta miłość, dozgonna w senność powiek.
To jest ta miłość, z której się staje człowiek.
Miłość z oddechu, miłość z milczenia wzięta.
Miłość śmiertelna, po której serce pęka.